Vorher-Nachher-Bilder in der Nähe
Lade Bilder...
Dworzec Letni w Poznaniu (pierwotna nazwa niem. Kaiserbahnhof, pl. Dworzec Cesarski) – zabytkowy obiekt w Poznaniu, wybudowany pierwotnie w 1902, w obecnym kształcie w 1913. Prywatny luksusowy dworzec kolejowy wzniesiony specjalnie dla cesarza Wilhelma II z myślą o wizytach w Poznaniu niemieckiej rodziny panującej. Powstanie dworca cesarskiego w Poznaniu związane było z przekształcaniem go w miasto-rezydencję niemieckiej głowy państwa i podniesieniem miasta do rangi jednej ze stolic cesarskich Rzeszy. Stanowi jeden z budynków stacji Poznań Główny.
Budowniczym obiektu był berliński architekt Stendel. Zbudowano trzystumetrowy peron, sam dworzec to obiekt o wymiarach 15 na 10 metrów, główny pokój wewnątrz (4x5m) miał stanowić urządzony z przepychem cesarski salon, obok pokój dla gości i toaletę.
Pierwszymi gośćmi na dworcu 25 sierpnia 1913 były dzieci Wilhelma II: książę August Wilhelm z małżonką Aleksandrą, książę Oskar, książę Joachim oraz książę Eitel Friedrich. Sam cesarz został podjęty na dworcu tylko raz, podczas swojej trzeciej wizyty w mieście[2].
W historii Wielkopolski Dworzec Letni jest miejscem symbolicznym. Na nim 26 grudnia 1918 tłumy Wielkopolan witały wybitną osobistość, pianistę Ignacego Jana Paderewskiego. Wzniecenie patriotycznych nastrojów spowodowało, że dzień później wybuchło powstanie wielkopolskie, a większość Wielkopolski włączono do II Rzeczypospolitej. W okresie II Rzeczypospolitej dworzec nadal służył celom reprezentacyjnym. Korzystali z niego między innymi naczelnik państwa Józef Piłsudski i prezydent Polski Stanisław Wojciechowski.
Po drugiej wojnie światowej z Dworca Letniego odjeżdżały pociągi w stronę podpoznańskich letnisk (stąd nazwa „letni”), w tym Puszczykówka, Osowej Góry[3] i Promna. W kolejnych latach dworzec tracił swe znaczenie i uległ dewastacji.
Sommerbahnhof in Posen (ursprünglicher deutscher Name Kaiserbahnhof, kaiserlicher Bahnhof) - ein historisches Gebäude in Posen, ursprünglich 1902 erbaut, in seiner heutigen Form 1913. Ein privater Luxusbahnhof, der speziell für Kaiser Wilhelm II. Errichtet wurde, um Besuche in der deutschen Stadt Posen zu ermöglichen die herrschende Familie. Mit der Errichtung der kaiserlichen Station in Poznań wurde sie in eine Stadtresidenz des deutschen Staatschefs umgewandelt und die Stadt in eine der Reichshauptstädte erhoben. Es ist eines der Gebäude des Bahnhofs Poznań Główny.
Das Gebäude wurde vom Berliner Architekten Stendel errichtet. Eine drei Meter lange Plattform wurde gebaut, die Station selbst ist ein 15 mal 10 Meter großes Gebäude, der Hauptraum (4x5m) sollte ein prächtiges kaiserliches Wohnzimmer sein, neben einem Gästezimmer und einer Toilette.
Die ersten Gäste am Bahnhof waren am 25. August 1913 die Kinder von Wilhelm II.: Prinz August Wilhelm mit seiner Frau Aleksandra, Prinz Oscar, Prinz Joachim und Prinz Eitel Friedrich. Der Kaiser selbst wurde während seines dritten Besuchs in der Stadt nur einmal auf dem Bahnhof gebracht [2].
In der Geschichte von Wielkopolska ist der Sommerbahnhof ein symbolischer Ort. Am 26. Dezember 1918 wurden die Massen von Wielkopolska von einer herausragenden Persönlichkeit, dem Pianisten Ignacy Jan Paderewski, begrüßt. Der Aufstieg der patriotischen Stimmung führte dazu, dass der Großpolenaufstand einen Tag später ausbrach und der Großteil der Woiwodschaft Großpolen in die Zweite Republik Polen eingegliedert wurde. Während der Zeit der Zweiten Polnischen Republik diente die Station weiterhin ihren repräsentativen Zwecken. Es wurde unter anderem vom Staatschef Józef Piłsudski und dem polnischen Präsidenten Stanisław Wojciechowski genutzt.
Nach dem Zweiten Weltkrieg fuhren die Züge in Richtung Posener Sommerresort von Dworzec Letnie (daher der Name "Sommer") ab, darunter Puszczykówka, Osowa Góra [3] und Promna. In den folgenden Jahren verlor die Station an Bedeutung und wurde verwüstet.