Vorher-Nachher-Bilder in der Nähe
Lade Bilder...
Ulica Wilczak, spalarnia śmieci. Spalarnia śmieci na Szelągu w Poznaniu (pot. spalarnia śmieci na Wilczaku) – dawny zakład spalania śmieci, ważne ogniwo w systemie gospodarowania odpadami w mieście przed II wojną światową.
Obiekt został zaprojektowany przez architekta Stanisława Kirkina. Zbudowano go z czerwonej cegły jako zespół pięciu zestawionych brył, zróżnicowanych wysokościami i nakrytych dwuspadowymi dachami. Dominantą jest charakterystyczna czterokondygnacyjna wieża. W spalarni zainstalowane były nowoczesne w czasach budowy, urządzenia przedsiębiorstwa Heenan & Froude z Wielkiej Brytanii (które już wcześniej zrealizowało ponad 250 spalarni w skali globu). Cztery piece spalały odpady w temperaturze do 1100 stopni Celsjusza. Spaliny zasilały sekwencyjny kocioł parowy na licencji firmy Babcock & Wilcox. Uzyskaną parą zasilano turbinę kondensacyjną połączoną z generatorem prądu, a on z kolei zasilał silniki niezbędne do pracy spalarni i oświetlenia całości zakładu. Moc generatora wykorzystywana była także do zasilania wytwórni materiałów budowlanych, a żużel ze spalarni wykorzystywano w specjalnych liniach produkcyjnych i wykonywano z jego użyciem elementy budowlane, np. płyty chodnikowe, krawężniki lub rury kanalizacyjne. Budowa spalarni spowodowała wprowadzenie w mieście blaszanych kubłów na śmieci o pojemności 110 l, których początkowo zamówiono 8 tys. sztuk w zakładach w Tczewie i aparatury do bezpylnego przeładunku oraz samochodów niskopodwoziowych, przyczep samowyładowczych i ciągników, które zakupiono w Anglii.
Obiektowi towarzyszyły: budynek administracyjny oraz mieszkalny (dla pracowników), przeładownia śmieci przy ul. Przepadek oraz garaże przy ul. Bergera (dawniej ul. Kluczborskiej) na Wildzie. Mimo przemysłowego przeznaczenia, architekt nadał zespołowi atrakcyjny wygląd zewnętrzny, np. artykułując wnęki, szczyty, czy stosując przypory.
Zakład został poważnie zniszczony w czasie II wojny światowej. Po 1945 nie uruchomiono turbiny, ale prowizorycznie naprawiony w 1955 działał do 1957, kiedy zamknięto go motywując to trudnościami z naprawą nietypowych urządzeń. Z czasem obiekt popadł w coraz większe zaniedbanie, był siedzibą firmy Miejskie Przedsiębiorstwo Taksówkowe, warsztatów MPK, giełdy Wilmarkt i innych drobnych biznesów.
W latach 2018–2019 budynek spalarni zostanie przebudowany na cele kulturalno-handlowe przez przedsiębiorstwo Agrobex. Zostanie częściowo rozebrany i na podstawie zachowanych materiałów ikonograficznych, pod nadzorem konserwatora zabytków, odtworzony jego pierwotny wygląd. Spalarnia stanie się integralną częścią osiedla „Wilczak 20” i ma pełnić także funkcje społeczno-kulturalne, włącznie z prezentacją historii budynku i miejsca spotkań mieszkańców.
Martyrologia:
W spalarni na Wilczaku Niemcy spopielili ciała rozstrzelanych ofiar Fortu VII, które wcześniej ekshumowali z dołów grzebalnych nad Rusałką. Popioły ofiar represji grzebano także na Cmentarzu Górczyńskim w specjalnych skrzyniach.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Spalarnia_%C5%9Bmieci_na_Szel%C4%85gu_w_Poznaniu
Wilczak Street, Müllverbrennungsanlage. Müllverbrennungsanlage in Szeląg in Posen (ehemals Wilczak-Müllverbrennungsanlage) - eine ehemalige Müllverbrennungsanlage, eine wichtige Verbindung im Abfallmanagementsystem der Stadt vor dem Zweiten Weltkrieg.
Das Gebäude wurde vom Architekten Stanisław Kirkin entworfen. Es wurde aus rotem Backstein als Satz von fünf nebeneinander angeordneten Blöcken gebaut, die unterschiedlich hoch und mit Satteldächern bedeckt waren. Das dominierende Merkmal ist der charakteristische vierstöckige Turm. Die Verbrennungsanlage wurde mit modernen Geräten der Firma Heenan & Froude aus Großbritannien ausgestattet (die weltweit bereits über 250 Verbrennungsanlagen fertiggestellt hat). Vier Öfen verbrannten Abfälle bis zu 1100 Grad Celsius. Das Rauchgas speiste einen von Babcock & Wilcox lizenzierten sequentiellen Dampfkessel. Der entstehende Dampf wurde einer Kondensationsturbine zugeführt, die an einen Stromgenerator angeschlossen war, und er lieferte wiederum die Motoren, die für den Betrieb der Verbrennungsanlage und die Beleuchtung der gesamten Anlage erforderlich waren. Die Leistung des Generators wurde auch zur Stromversorgung der Baustofffabrik verwendet, und die Schlacke aus der Verbrennungsanlage wurde in speziellen Produktionslinien verwendet, und es wurden damit Bauelemente verwendet, z. B. Pflastersteine, Bordsteine oder Abwasserrohre. Der Bau der Verbrennungsanlage führte zur Einführung von 110-Liter-Abfallbehältern in der Stadt, von denen ursprünglich 8.000 bestellt wurden. Einheiten im Werk Tczew und staubfreie Handhabungsgeräte sowie Tiefladerwagen, Muldenkipper und Traktoren, die in England gekauft wurden.
Die Anlage wurde begleitet von: Verwaltungs- und Wohngebäude (für Mitarbeiter), Müllabfuhranlage an der ul. Verfall und Garagen an der ul. Bergera (ehemals ul. Kluczborska) in Wilda. Trotz des industriellen Zwecks gab der Architekt dem Team ein attraktives äußeres Erscheinungsbild, z. B. Gelenkaussparungen, Giebel oder Strebepfeiler.
Die Anlage wurde im Zweiten Weltkrieg schwer beschädigt. Nach 1945 wurde die Turbine nicht in Betrieb genommen, sondern 1955 vorläufig repariert. Sie war bis 1957 in Betrieb, als sie geschlossen wurde, was zu Schwierigkeiten bei der Reparatur ungewöhnlicher Geräte führte. Mit der Zeit geriet die Einrichtung zunehmend in Vergessenheit. Sie war Sitz der städtischen Unternehmenstaxis, der MPK-Werkstätten, der Wilmarkt Stock Exchange und anderer kleiner Unternehmen.
In den Jahren 2018-2019 wird das Verbrennungsgebäude von Agrobex für kulturelle und kommerzielle Zwecke umgebaut. Es wird teilweise abgerissen und basiert auf den erhaltenen ikonografischen Materialien unter der Aufsicht des Restaurators von Denkmälern, wobei sein ursprüngliches Erscheinungsbild wiederhergestellt wird. Die Verbrennungsanlage wird ein wesentlicher Bestandteil der Wohnsiedlung „Wilczak 20“ und wird auch soziale und kulturelle Funktionen erfüllen, einschließlich der Darstellung der Geschichte des Gebäudes und des Treffpunkts für die Bewohner.
Martyrium:
In der Verbrennungsanlage in Wilczak verbrannten die Deutschen die Leichen hingerichteter Opfer von Fort VII, die zuvor aus Grabgruben über Rusalka exhumiert worden waren. Die Asche der Opfer der Repression wurde ebenfalls in speziellen Kisten auf dem Górczyński-Friedhof beigesetzt.
Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Spalarnia_%C5%9Bmieci_na_Szel%C4%85gu_w_Poznaniu