Nearby before-and-after pictures
Fetching images...
Dworzec Letni w Poznaniu (pierwotna nazwa niem. Kaiserbahnhof, pl. Dworzec Cesarski) – zabytkowy obiekt w Poznaniu, wybudowany pierwotnie w 1902, w obecnym kształcie w 1913. Prywatny luksusowy dworzec kolejowy wzniesiony specjalnie dla cesarza Wilhelma II z myślą o wizytach w Poznaniu niemieckiej rodziny panującej. Powstanie dworca cesarskiego w Poznaniu związane było z przekształcaniem go w miasto-rezydencję niemieckiej głowy państwa i podniesieniem miasta do rangi jednej ze stolic cesarskich Rzeszy. Stanowi jeden z budynków stacji Poznań Główny.
Budowniczym obiektu był berliński architekt Stendel. Zbudowano trzystumetrowy peron, sam dworzec to obiekt o wymiarach 15 na 10 metrów, główny pokój wewnątrz (4x5m) miał stanowić urządzony z przepychem cesarski salon, obok pokój dla gości i toaletę.
Pierwszymi gośćmi na dworcu 25 sierpnia 1913 były dzieci Wilhelma II: książę August Wilhelm z małżonką Aleksandrą, książę Oskar, książę Joachim oraz książę Eitel Friedrich. Sam cesarz został podjęty na dworcu tylko raz, podczas swojej trzeciej wizyty w mieście[2].
W historii Wielkopolski Dworzec Letni jest miejscem symbolicznym. Na nim 26 grudnia 1918 tłumy Wielkopolan witały wybitną osobistość, pianistę Ignacego Jana Paderewskiego. Wzniecenie patriotycznych nastrojów spowodowało, że dzień później wybuchło powstanie wielkopolskie, a większość Wielkopolski włączono do II Rzeczypospolitej. W okresie II Rzeczypospolitej dworzec nadal służył celom reprezentacyjnym. Korzystali z niego między innymi naczelnik państwa Józef Piłsudski i prezydent Polski Stanisław Wojciechowski.
Po drugiej wojnie światowej z Dworca Letniego odjeżdżały pociągi w stronę podpoznańskich letnisk (stąd nazwa „letni”), w tym Puszczykówka, Osowej Góry[3] i Promna. W kolejnych latach dworzec tracił swe znaczenie i uległ dewastacji.
Summer Train Station in Poznan (original German name Kaiserbahnhof, Imperial Railway Station) - a historic building in Poznań, originally built in 1902, in its present shape in 1913. A private luxury train station erected especially for the Emperor Wilhelm II with a view to visits to the German city of Poznan the ruling family. The establishment of the imperial station in Poznań was associated with transforming it into a city-residence of the German head of state and raising the city to the rank of one of the imperial capitals of the Reich. It is one of the buildings of the Poznań Główny station.
The building was built by the Berlin architect Stendel. A three-meter platform was built, the station itself is a 15-by-10-meter building, the main room inside (4x5m) was supposed to be a magnificent imperial living room, next to a guest room and a toilet.
The first guests at the station on August 25, 1913 were the children of William II: Prince August Wilhelm with his wife Aleksandra, Prince Oscar, Prince Joachim and Prince Eitel Friedrich. The emperor himself was taken at the station only once during his third visit to the city [2].
In the history of Wielkopolska, the Summer Train Station is a symbolic place. On December 26, 1918, the crowds of Wielkopolska were greeted by an outstanding personality, the pianist Ignacy Jan Paderewski. The rise of patriotic moods meant that the Greater Poland Uprising broke out a day later, and most of Wielkopolska was incorporated into the Second Polish Republic. During the period of the Second Polish Republic, the station continued to serve its representative purposes. It was used, among others, by the head of state Józef Piłsudski and the president of Poland Stanisław Wojciechowski.
After the Second World War, trains headed for Poznań's summer resort departed from the Dworzec Letnie (hence the name "summer"), including Puszczykówka, Osowa Góra [3] and Promna. In the following years, the station lost its significance and was devastated.