Dworzec Letni
Station d'été
© Narodowe Archiwum Cyfrowe
POL
à proximité de Poznań
Photos avant-après à proximité
Télécharge images...
Dworzec Letni w Poznaniu (pierwotna nazwa niem. Kaiserbahnhof, pl. Dworzec Cesarski) – zabytkowy obiekt w Poznaniu, wybudowany pierwotnie w 1902, w obecnym kształcie w 1913. Prywatny luksusowy dworzec kolejowy wzniesiony specjalnie dla cesarza Wilhelma II z myślą o wizytach w Poznaniu niemieckiej rodziny panującej. Powstanie dworca cesarskiego w Poznaniu związane było z przekształcaniem go w miasto-rezydencję niemieckiej głowy państwa i podniesieniem miasta do rangi jednej ze stolic cesarskich Rzeszy. Stanowi jeden z budynków stacji Poznań Główny.
Budowniczym obiektu był berliński architekt Stendel. Zbudowano trzystumetrowy peron, sam dworzec to obiekt o wymiarach 15 na 10 metrów, główny pokój wewnątrz (4x5m) miał stanowić urządzony z przepychem cesarski salon, obok pokój dla gości i toaletę.
Pierwszymi gośćmi na dworcu 25 sierpnia 1913 były dzieci Wilhelma II: książę August Wilhelm z małżonką Aleksandrą, książę Oskar, książę Joachim oraz książę Eitel Friedrich. Sam cesarz został podjęty na dworcu tylko raz, podczas swojej trzeciej wizyty w mieście[2].
W historii Wielkopolski Dworzec Letni jest miejscem symbolicznym. Na nim 26 grudnia 1918 tłumy Wielkopolan witały wybitną osobistość, pianistę Ignacego Jana Paderewskiego. Wzniecenie patriotycznych nastrojów spowodowało, że dzień później wybuchło powstanie wielkopolskie, a większość Wielkopolski włączono do II Rzeczypospolitej. W okresie II Rzeczypospolitej dworzec nadal służył celom reprezentacyjnym. Korzystali z niego między innymi naczelnik państwa Józef Piłsudski i prezydent Polski Stanisław Wojciechowski.
Po drugiej wojnie światowej z Dworca Letniego odjeżdżały pociągi w stronę podpoznańskich letnisk (stąd nazwa „letni”), w tym Puszczykówka, Osowej Góry[3] i Promna. W kolejnych latach dworzec tracił swe znaczenie i uległ dewastacji.
Station de chemin de fer d'été à Poznan (nom allemand d'origine Kaiserbahnhof, gare ferroviaire impériale) - un bâtiment historique construit à l'origine à Poznań en 1902, dans sa forme actuelle en 1913. Gare ferroviaire de luxe privée spécialement construite pour l'empereur Guillaume II en vue de visites à la ville allemande de Poznan la famille régnante. L’établissement de la gare impériale de Poznań a été associé à la transformation de celle-ci en une résidence du chef de l’État allemand et à l’élévation de la ville au rang de l’une des capitales impériales du Reich. C'est l'un des bâtiments de la gare de Poznań Główny.
Le bâtiment a été construit par l'architecte berlinois Stendel. Une plate-forme de trois mètres a été construite, la gare elle-même est un bâtiment de 15 mètres sur 10, la pièce principale à l'intérieur (4x5 m) était supposée être un magnifique salon impérial, à côté d'une chambre d'amis et de toilettes.
Les premiers invités à la gare le 25 août 1913 étaient les enfants de William II: le prince August Wilhelm avec sa femme Aleksandra, le prince Oscar, le prince Joachim et le prince Eitel Friedrich. L'empereur lui-même n'a été emmené à la gare qu'une seule fois lors de sa troisième visite en ville [2].
Dans l’histoire de Wielkopolska, la gare d’été est un lieu symbolique. Le 26 décembre 1918, les foules de Wielkopolska ont été accueillies par une personnalité exceptionnelle, le pianiste Ignacy Jan Paderewski. La montée des humeurs patriotiques a eu pour conséquence que le soulèvement de la Grande Pologne a éclaté un jour plus tard et que la majeure partie de Wielkopolska a été intégrée à la Deuxième République polonaise. Pendant la période de la deuxième République polonaise, la station a continué à servir ses objectifs représentatifs. Il était utilisé, entre autres, par le chef de l'Etat, Józef Piłsudski, et par le président de la Pologne, Stanisław Wojciechowski.
Après la Seconde Guerre mondiale, les trains en direction de la station balnéaire de Poznań ont quitté le Dworzec Letnie (d'où le nom "été"), notamment Puszczykówka, Osowa Góra [3] et Promna. Dans les années suivantes, la station perdit son importance et fut dévastée.