Ulica Wilczak
Rue Wilczak
© Narodowe Archiwum Cyfrowe
POL
à proximité de Poznań
Photos avant-après à proximité
Télécharge images...
Ulica Wilczak, spalarnia śmieci. Spalarnia śmieci na Szelągu w Poznaniu (pot. spalarnia śmieci na Wilczaku) – dawny zakład spalania śmieci, ważne ogniwo w systemie gospodarowania odpadami w mieście przed II wojną światową.
Obiekt został zaprojektowany przez architekta Stanisława Kirkina. Zbudowano go z czerwonej cegły jako zespół pięciu zestawionych brył, zróżnicowanych wysokościami i nakrytych dwuspadowymi dachami. Dominantą jest charakterystyczna czterokondygnacyjna wieża. W spalarni zainstalowane były nowoczesne w czasach budowy, urządzenia przedsiębiorstwa Heenan & Froude z Wielkiej Brytanii (które już wcześniej zrealizowało ponad 250 spalarni w skali globu). Cztery piece spalały odpady w temperaturze do 1100 stopni Celsjusza. Spaliny zasilały sekwencyjny kocioł parowy na licencji firmy Babcock & Wilcox. Uzyskaną parą zasilano turbinę kondensacyjną połączoną z generatorem prądu, a on z kolei zasilał silniki niezbędne do pracy spalarni i oświetlenia całości zakładu. Moc generatora wykorzystywana była także do zasilania wytwórni materiałów budowlanych, a żużel ze spalarni wykorzystywano w specjalnych liniach produkcyjnych i wykonywano z jego użyciem elementy budowlane, np. płyty chodnikowe, krawężniki lub rury kanalizacyjne. Budowa spalarni spowodowała wprowadzenie w mieście blaszanych kubłów na śmieci o pojemności 110 l, których początkowo zamówiono 8 tys. sztuk w zakładach w Tczewie i aparatury do bezpylnego przeładunku oraz samochodów niskopodwoziowych, przyczep samowyładowczych i ciągników, które zakupiono w Anglii.
Obiektowi towarzyszyły: budynek administracyjny oraz mieszkalny (dla pracowników), przeładownia śmieci przy ul. Przepadek oraz garaże przy ul. Bergera (dawniej ul. Kluczborskiej) na Wildzie. Mimo przemysłowego przeznaczenia, architekt nadał zespołowi atrakcyjny wygląd zewnętrzny, np. artykułując wnęki, szczyty, czy stosując przypory.
Zakład został poważnie zniszczony w czasie II wojny światowej. Po 1945 nie uruchomiono turbiny, ale prowizorycznie naprawiony w 1955 działał do 1957, kiedy zamknięto go motywując to trudnościami z naprawą nietypowych urządzeń. Z czasem obiekt popadł w coraz większe zaniedbanie, był siedzibą firmy Miejskie Przedsiębiorstwo Taksówkowe, warsztatów MPK, giełdy Wilmarkt i innych drobnych biznesów.
W latach 2018–2019 budynek spalarni zostanie przebudowany na cele kulturalno-handlowe przez przedsiębiorstwo Agrobex. Zostanie częściowo rozebrany i na podstawie zachowanych materiałów ikonograficznych, pod nadzorem konserwatora zabytków, odtworzony jego pierwotny wygląd. Spalarnia stanie się integralną częścią osiedla „Wilczak 20” i ma pełnić także funkcje społeczno-kulturalne, włącznie z prezentacją historii budynku i miejsca spotkań mieszkańców.
Martyrologia:
W spalarni na Wilczaku Niemcy spopielili ciała rozstrzelanych ofiar Fortu VII, które wcześniej ekshumowali z dołów grzebalnych nad Rusałką. Popioły ofiar represji grzebano także na Cmentarzu Górczyńskim w specjalnych skrzyniach.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Spalarnia_%C5%9Bmieci_na_Szel%C4%85gu_w_Poznaniu
Wilczak Street, usine d'incinération des déchets. Usine d'incinération des déchets à Szeląg à Poznań (anciennement l'usine d'incinération des déchets à Wilczak) - une ancienne usine d'incinération des déchets, un maillon important du système de gestion des déchets de la ville avant la Seconde Guerre mondiale.
Le bâtiment a été conçu par l'architecte Stanisław Kirkin. Il a été construit en brique rouge comme un ensemble de cinq blocs juxtaposés, de hauteur variable et recouverts de toits à pignon. La caractéristique dominante est la tour caractéristique de quatre étages. Dans l'usine d'incinération, des équipements modernes de la société Heenan & Froude de Grande-Bretagne (qui a déjà réalisé plus de 250 usines d'incinération à l'échelle mondiale) ont été installés au moment de la construction. Quatre fours brûlaient des déchets jusqu'à 1100 degrés Celsius. Les fumées alimentaient une chaudière à vapeur séquentielle sous licence de Babcock & Wilcox. La vapeur résultante a été envoyée à une turbine à condensation connectée à un générateur électrique, et à son tour, il a fourni les moteurs nécessaires au fonctionnement de l'incinérateur et à l'éclairage de l'ensemble de l'usine. La puissance du générateur a également été utilisée pour alimenter l'usine de matériaux de construction, et les scories de l'usine d'incinération ont été utilisées dans des lignes de production spéciales et des éléments de construction ont été utilisés avec elle, par exemple des dalles de pavage, des bordures ou des tuyaux d'égout. La construction de l'usine d'incinération a entraîné l'introduction de poubelles de 110 litres dans la ville, dont 8 000 ont été initialement commandées. des unités à l'usine de Tczew et des équipements de manutention sans poussière ainsi que des voitures surbaissées, des remorques à benne basculante et des tracteurs, qui ont été achetés en Angleterre.
L'installation était accompagnée de: bâtiment administratif et résidentiel (pour les employés), installation de traitement des ordures à ul. Confiscation et garages à ul. Bergera (anciennement ul. Kluczborska) à Wilda. Malgré le but industriel, l'architecte a donné à l'équipe un aspect extérieur attrayant, par exemple en articulant des évidements, des pignons ou en utilisant des contreforts.
L'usine a été gravement endommagée pendant la Seconde Guerre mondiale. Après 1945, la turbine n'a pas été démarrée, mais provisoirement réparée en 1955, elle a fonctionné jusqu'en 1957, date à laquelle elle a été fermée, ce qui a motivé les difficultés de réparation d'appareils inhabituels. Avec le temps, l'installation est tombée dans une négligence croissante, elle a été le siège des Taxis des entreprises municipales, des ateliers MPK, de la Bourse de Wilmarkt et d'autres petites entreprises.
Au cours des années 2018-2019, le bâtiment d'incinération sera reconstruit à des fins culturelles et commerciales par Agrobex. Il sera partiellement démoli et reposera sur les matériaux iconographiques préservés, sous la surveillance du restaurateur de monuments, son aspect d'origine restauré. L'usine d'incinération deviendra une partie intégrante du lotissement «Wilczak 20» et remplira également des fonctions sociales et culturelles, y compris la présentation de l'histoire du bâtiment et le lieu de rencontre pour les résidents.
martyre:
Dans l'usine d'incinération de Wilczak, les Allemands ont incinéré les corps des victimes exécutées du fort VII, qui avait auparavant été exhumé des fosses funéraires au-dessus de Rusalka. Les cendres des victimes de la répression ont également été enterrées dans des caisses spéciales au cimetière Górczyński.
Source: https://pl.wikipedia.org/wiki/Spalarnia_%C5%9Bmieci_na_Szel%C4%85gu_w_Poznaniu