Ulica 27 Grudnia, Teatr Polski
27 Grudnia Street, Théâtre polonais
© Narodowe Archiwum Cyfrowe
POL
à proximité de Poznań
Photos avant-après à proximité
Télécharge images...
Teatr Polski w Poznaniu – teatr dramatyczny działający w centrum Poznania od 1875 roku.
Lata 1875-1914
Zbudowany w latach 1873–1875 po długoletnich staraniach na uzyskanie zgody rządu pruskiego, według projektu Stanisława Hebanowskiego. Teatr Polski w Poznaniu miał początkowo charakter Sceny Narodowej pod pruskim zaborem. Obecnie jest teatrem miejskim. Budynek stanął na podwórzu kamienicy w Poznaniu przy ul. 27 Grudnia (wówczas ul. Berlińska). Dziś jest widoczny, ponieważ kamienica frontowa została zburzona (co jest krytykowane, gdyż jego projekt przewidywał umiejscowienie przy zamkniętym dziedzińcu). Początkowo pełna nazwa teatru brzmiała Teatr Polski w ogrodzie Potockiego w Poznaniu dla upamiętnienia jednego z darczyńców – Bolesława hrabiego Potockiego, który przekazał swój ogród na rzecz spółki budującej teatr. Pieniądze uzyskane z jego sprzedaży przekazano na zakup parceli pod budowę. Budowa została sfinansowana ze składek społecznych (świadczy o tym napis "Naród Sobie"). Teatr pełnił ważną funkcję w zachowaniu polskości, będąc stałą sceną, na której wystawiano w języku polskim, od 1925 roku obowiązuje skrócona nazwa – Teatr Polski w Poznaniu.
"25 września 1875 roku ma miejsce uroczysta inauguracja stałej sceny zawodowej spektaklem Zemsty Fredry; okolicznościowy prolog napisał Józef Kościelski, zagrano też jeden z polonezów Chopina i specjalną kompozycję Henryka Jareckiego; dyrekcję na dwa sezony objęli dwaj aktorzy galicyjscy: Karol Doroszyński ze Lwowa i Władysław Terenkoczy z Krakowa; po ustąpieniu Terenkoczego Doroszyński prowadził teatr do 1881 roku" – prof. Dobrochna Ratajczakowa "Teatr Polski w Ogrodzie Potockiego".
Pierwszy sezon teatralny zaplanowano z myślą o widzach z warstwy ziemiaństwa i inteligencji. Kolejne jednak przygotowywano już myśląc o potrzebach największej publiczności – ubogiego mieszczaństwa. Teatr Polski stał się „teatrem ludowym”, grając polskie komedie kontuszowe, moralizatorskie wodewile oraz wystawiając sceny z historii ojczyzny. Taki charakter teatru zachował się do początku wieku XX. Do czasu wybuchu I wojny światowej program skupiał się na widowni mieszczańskiej.
Lata dwudzieste i okres powojenny
W okresie dwudziestolecia międzywojennego teatr, pod kierownictwem Bolesława Szczurkiewicza, z powodzeniem rywalizował z Teatrem Nowym i innymi poznańskimi scenami. W 1929 (na PeWuKę) gmach zmodernizowano i dobudowano przedsionek wejściowy z kasami (autorem projektu był Stefan Cybichowski).
Gmach ocalał w czasie II wojny światowej i teatr wznowił swoją działalność w kwietniu 1945 roku. Inauguracja pierwszego po okupacji niemieckiej sezonu nastąpiła 27 kwietnia 1945 (piątek), kiedy to zagrano sztukę Uciekła mi przepióreczka autorstwa Stefana Żeromskiego w reżyserii zbiorowej. Zagrali m.in. Aleksander Dzwonkowski, Józef Kostecki i Zygmunt Noskowski. Aktorzy występowali w większości we własnych ubraniach. Na widowni zasiedli m.in. Feliks Widy-Wirski i Feliks Maciejewski. Odśpiewano też hymny – polski i radziecki. W powojennych latach scena Teatru Polskiego była jedną z najciekawszych w Polsce. Nawiązano współpracę z scenografami: Janem Kosińskim, Andrzejem Cybulskim i Andrzejem Stopką. W czasach powszechnego socrealizmu we wszelkich dziedzinach życia, za sprawą Wilama Horzycy kierującego sceną w latach 1948-1951, mówiło się o Teatrze Polskim, że to jedno z nielicznych miejsc, w którym uprawia się prawdziwy teatr.
Filią poznańskiego Teatru Polskiego był Teatr im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim (w latach 1948-1960) oraz Teatr Nowy w Poznaniu (w latach 1962-1972).
Źródło:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Teatr_Polski_w_Poznaniu
Teatr Polski à Poznań - un théâtre dramatique opérant dans le centre de Poznań depuis 1875.
Les années 1875-1914
Construit en 1873–1875 après de nombreuses années d'efforts pour obtenir le consentement du gouvernement prussien, selon la conception de Stanisław Hebanowski. Le théâtre polonais de Poznań avait initialement le caractère de la scène nationale sous la partition prussienne. Actuellement, c'est un théâtre municipal. Le bâtiment a été érigé dans la cour d'un immeuble à Poznań à ul. 27 Grudnia (puis rue Berlińska). Aujourd'hui, il est visible car le bâtiment avant a été démoli (ce qui est critiqué car sa conception prévoyait un emplacement dans une cour fermée). Initialement, le nom complet du théâtre était Teatr Polski dans le jardin de Potocki à Poznań pour commémorer l'un des donateurs - le comte Bolesław Potocki, qui a fait don de son jardin à la compagnie qui construisait le théâtre. L'argent obtenu de sa vente a été reversé à l'achat d'un terrain à construire. La construction a été financée par les cotisations sociales (comme en témoigne l'inscription «Nation Sobie»). Le théâtre a joué un rôle important dans le maintien de la polonaise, étant une scène permanente sur laquelle il a été joué en polonais, depuis 1925 le nom abrégé du Théâtre polonais de Poznań est en vigueur.
"Le 25 septembre 1875, l'inauguration de la scène professionnelle permanente a lieu avec la représentation de Fredro's Revenge; le prologue occasionnel a été écrit par Józef Kościelski, l'un des polonaises de Chopin et une composition spéciale de Henryk Jarecki ont également été joués; deux acteurs galiciens ont été dirigés pendant deux saisons: Karol Doroszyński de Lviv et Władysław Terenkoczy de Cracovie, après la démission de Terenkoczy, Doroszyński dirige le théâtre de jusqu'en 1881 « - prof. Dobrochna Ratajczakowa "Théâtre polonais dans le jardin Potocki".
La première saison de théâtre était prévue pour les téléspectateurs de la classe de la noblesse et de l'intelligentsia. Cependant, les suivants ont été préparés en tenant compte des besoins du plus grand public - la pauvre bourgeoisie. Teatr Polski est devenu un "théâtre folklorique", jouant des comédies kontusz polonaises, moralisant le vaudeville et mettant en scène des scènes de l'histoire de la patrie. Ce caractère du théâtre a été conservé jusqu'au début du XXe siècle. Jusqu'au déclenchement de la Première Guerre mondiale, le programme était axé sur le public de la classe moyenne.
Les années vingt et l'après-guerre
Dans l'entre-deux-guerres, le théâtre, dirigé par Bolesław Szczurkiewicz, a concouru avec succès avec Teatr Nowy et d'autres théâtres de Poznań. En 1929 (à PeWuKa), le bâtiment a été modernisé et un vestibule d'entrée avec des caisses enregistreuses a été ajouté (le concepteur était Stefan Cybichowski).
Le bâtiment a survécu à la Seconde Guerre mondiale et le théâtre a repris ses activités en avril 1945. L'inauguration de la première saison après l'occupation allemande a eu lieu le 27 avril 1945 (vendredi), lorsque la pièce Uciekła mi cail a été jouée par Stefan Żeromski et dirigée par un collectif. Ils ont joué, entre autres Aleksander Dzwonkowski, Józef Kostecki et Zygmunt Noskowski. La plupart des acteurs sont apparus dans leurs propres vêtements. Le public comprenait, entre autres Feliks Widy-Wirski et Feliks Maciejewski. Des hymnes polonais et soviétiques ont également été chantés. Dans les années d'après-guerre, la scène du théâtre polonais était l'une des plus intéressantes de Pologne. Une coopération a été établie avec les scénographes: Jan Kosiński, Andrzej Cybulski et Andrzej Stopka. À l'époque du réalisme socialiste universel dans tous les domaines de la vie, grâce à Wilam Horzyca, qui était en charge de la scène en 1948-1951, le Teatr Polski était considéré comme l'un des rares endroits où le vrai théâtre était joué.
Une branche du théâtre polonais de Poznań était Teatr im. Juliusz Osterwa à Gorzów Wielkopolski (1948-1960) et Teatr Nowy à Poznań (1962-1972).
La source:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Teatr_Polski_w_Poznaniu